در انتهای کار خود از ابتدا ببین

خودبین کجا، وصال حیات ابد کجا؟

نتوان ز پشت آینه روی مراد دید

گردون دهان شیر ز خوی پلنگ توست

از آشنا همین سخنی را شنیده ای

خود را چو برگ کاه سبک کن ز هر چه هست

نتوان مرا به دیده خودبین تمام دید

بیماری طمع دو جهان را گرفته است

خشک است آب در نظر زاهدان خشک

حج پیاده را به نظر می توان خرید

زان فارغی ز ما که نداری ز خود خبر

گر نیست باورت که دل از ما گرفته ای

از اضطراب تشنه دیدار غافلی

صائب یکی ز حلقه به گوشان زلف توست