چون ناوک کجی که رود از کمان برون

این تب به مرگ می رود از استخوان برون

خاک مرا مریز ازین آستان برون

هر چند رفت یوسف ازین کاروان برون

ما را اگر ز باغ کند باغبان برون

هر غنچه ای که کرد زبان از دهان برون

آرد به عزم سیر سر از آشیان برون

آمد غریب و رفت غریب از جهان برون

از هر دلی که رفت غم دلستان برون

زنهار این عقیق میار از دهان برون

آهم که کرده است سر از آسمان برون

از کار عشق، عقل سرآرد چسان برون؟

کز زور شست تیر رود از کمان برون

آیینه را میار ز آیینه دان برون