گریان ز کوی او دل ما می رود برون

رفتی و رفت روشنی از چشم و دل مرا

گر درد استخوان رود از مغز بوریا

بر رنگ و بوی عالم امکان مبند دل

بلبل چگونه بال گشاید درین چمن

دل را نجات داد ز زندان جسم، عشق

یک ساعت است گرمی هنگامه هوس

از سختی زمانه شود چرب نرم دل

این رعشه ای که در تن ما پی فشرده است

آرام نیست موی بر آتش فکنده را

از رهروان عشق مجویید کجروی

سهل است اگر به باد رود نقد جان ما

صائب ز هر طرف که صدایی شود بلند