مژگان خود به اشک جگرگون طراز کن

فرصت سبک عنان و شب عمر کوته است

محتاج را چه عقده ز محتاج وا شود؟

از آرزو به خاک فتاد آدم از بهشت

ناسازی فلک ز نسیم شکایت است

این رشته را که طول امل نام کرده ای

تا کی دراز پیش طبیبان کنی دو دست؟

سر رشته شفا و مرض در کف خداست

در چشم بستن است تماشای هر دو کون

بند قبا حریف فراموشی تو نیست

صائب بدوز دیده نامحرمان فکر