ساقی دمید صبح، علاج خمار کن

رنگ شکسته می شکند شیشه در جگر

فیض صبوح پا به رکاب است، زینهار

شرم از حضور مرده دلان جهان مدار

گوهر اگر چه لنگر دریا نمی شود

درد پیاله ای به گریبان خاک ریز

خود را شکفته دار به هر حالتی که هست

مپسند شمع دولت بیدار را خموش

هر چند زخم می چکد از تیغ روزگار

شبنم زیان نکرد ز سودای آفتاب

تا از میان کار توانی خبر گرفت

دست گهر فشان به ثمر زود می رسد

دندان خامشی به جگر چون صدف گذار

غافل مشو ز پرده نیرنگ روزگار

تا کی توان به مصلحت عقل کار کرد؟

حسن ازل به قدر صفا جلوه می کند

مغز از نسیم سوختگی تازه می شود