شده است در همه عالم سمر غریبی من

چو آفتاب به تنها روی برآمده ام

نمی توان ز غریبی به گرد فکر رسید

شوند در وطن خود غریب یکسر خلق

درین ریاض من آن شبنم زمین گیرم

به لفظ معنی بیگانه آشنا نشود

نمی توان خبر از من گرفت چون عنقا

همیشه در وطن خود غریب می بودم

خوشم به عمر سبکرو که می شود آخر

چو کبک سختی ایام نیست بر من بار

دو گوشواره عرشند آفرینش را

علاج غربت من زین جهان نمی آید

خوشم به یاد شکرخنده وطن، ورنه

من آن خیال غریبم درین خراب آباد

ز بس که تلخی از اخوان کشیده ام صائب