بغل چو موج گشاید به سیل خانه من

که جغد خانه جدا می کند ز خانه من

خمار صبح ندارد می شبانه من

زبان مار بود خار آشیانه من

ز موج خویش چو دریاست تازیانه من

که چون صدف ز گهر ساخت آب و دانه من

ز خرج، بیش چو دریا شود خزانه من

چو تیر کج مگذر راست از نشانه من

سپهر سفله کند کم ز آب و دانه من

دماغ خشک جهان تر شد از ترانه من