که سخن را صله ای نیست به از فهمیدن

سخن آهسته نگفتن، به صدا خندیدن

هست احوال ز بیمار گران پرسیدن

پرده عیب جهان است نظر پوشیدن

چشم وادید نمی داشت گر از پی، دیدن

مار را پیچ و خم افزون شود از خوابیدن

که نشان قدمم محو شد از لغزیدن

پای خوابیده چه در خواب تواند دیدن؟

که به میزان قیامت نتوان سنجیدن

که محال است شود بحر کم از جوشیدن

کرد از بحر مرا دور، گهر گردیدن

هر که قانع شود از چیدن گل با دیدن

که دودم می شود این تیغ ز سر پیچیدن