نیست مقدور علاج غم دنیا کردن

از ولی نعمت عقبی نتوان رو گرداند

می شود بسته در فیض ز واکردن لب

آنقدر از دل صد پاره نمانده است بجا

پیش دریای گهرخیز به هر قطره گدا

عنقریب است که هم پله قارون شده است

خامه بیهوده دهد نبض به دستی هر دم

نیست ممکن به فسون بدگهران نیک شوند

زن چه باشد که ازو مرد به فریاد آید؟

نور خورشید دهد دیده دل را صائب