چند دندان تأمل به جگر افشردن؟

چون قلم تا سر خود را ننهی بر کف دست

تا قدم دایره سان بر سر خود نگذاری

تا چون چوگان نشود قامتت از فکر سخن

آن ازین کوچه برد سر به سلامت بیرون

هر که سر در سر معنی نکند همچو قلم

سخنی کز سر اندیشه نباشد پوچ است

سخن آن است که چون پرده ز رخسار کشد

ارج اهل سخن این بس، که به افلاک رسید

در گذر صائب ازین مرحله آتش خیز