می دهم گر چه به ظاهر چو قلم داد سخن

بی سخن مسندش از دست سلیمان باشد

قدم اول این ره چو قلم ترک سرست

قاف تا قاف سراپرده سلطانی اوست

می شود چون قلم از رشته جان زنارش

شکرستان کند از صورت شیرین دهنان

گر لب خود نگشایم همه دانند که هست

به سخن هر که شود زنده نمیرد هرگز

همه بر آینه دارند نظر چون طوطی

تا ز کوتاهی پرواز خجالت نکشد

سخن آن است که از مغز تأمل خیزد

چاک کن همچو قلم سینه خود را صائب