از جفای چرخ نالیدن نمی آید ز من

دست بیعت با توکل داده ام روز ازل

شمعم اما خانه همسایه از من روشن است

برنمی خیزد صدا از دست چون تنها بود

خانه صیاد می دانم لباس فقر را

بی میانجی مهربان می خواهم آن دلدار را

گر چه دارم صد زبان آتشین چون آفتاب

آسمان گو توتیا کن استخوان های مرا

گر چه دارم پنجه شیر ژیان در آستین

ریشه غم، زعفران گردد اگر در سینه ام

در کنار گل چو شبنم جای خود وا می کنم

داغ را از ننگ مرهم کرده ام صائب خلاص