رو نهان در دولت از اقبال محتاجان مکن

هست در عین عدالت آب جان بخش حیات

می توان از جوع تا جسم گران را روح کرد

از سپر انداختن تا می شود مغلوب خصم

صبح را رخسار خندان از شفق در خون کشید

می گدازندت به چشم شور چون ماه تمام

تا نگردی خوار در چشم عزیزان جهان

اختیار سر چو در دست تو ای سرگشته نیست

جز خموشی درد بی درمان ندارد چاره ای

از نظر بازی دل معمور می گردد خراب

در نظر واکردنی طی می شود عمر حباب

دل به دریا کرده را هر موج صائب ساحل است