دل غمین ز اندیشه روزی درین عالم مکن

ریزش خود را ز چشم مردمان پوشیده دار

گر نمی خواهی شود روشن به مردم حال تو

عالم بالاست جای این نهال بارور

نسیه کردن نعمت آماده را از عقل نیست

عالم روشن به چشمت زود می سازد سیاه

رو میاور در طواف کعبه با آلودگی

لب ببند از حرف نیک و بد درین عبرت سرا

چشم اگر داری که با خورشید همزانو شوی

پیش هر ناشسته رویی آبروی خود مریز

خون ما را نیست جز اشک پشیمانی ثمر

هر چه صائب می دهد قسمت، به آن خرسند باش