نیستم در عشق کافر ماجرای سوختن

نیست از سوز محبت شیوه من سرکشی

لاله دارد داغ خامی زین گلستان بر جگر

نیست ممکن چون سپند آسوده گردیدن مرا

دور گردان را به آتش رهنمایی می کند

نیست در آتش پرستی ها مرانسبت به شمع

شب نمی سازد به چشمش روز روشن را سیاه

سر برآرد روز حشر از یک گریبان با چراغ

نه ز بی دردی بود خاموشی من چون سپند

نیست ممکن محو گردد جای داغ از سینه ها

سوخت تا پروانه واصل شد، تو هم از بال و پر

شمع ازان پروانه را بی بال و پر سازد، که هست

من ز غیرت چون چنار از آتش خود سوختم

عقده های مشکلم چون عود یکسر باز شد

در خور آتش چو از تردامنی ها نیستم

نیست سیری عشقبازان را ز درد و داغ عشق

نیست ممکن سر به جیب خامشی دزدم چو شمع

جان خشک خویش را آتش نمی دارم دریغ

هر سیه رویی که کوشش می کند در جمع مال

زان به جرأت می زنم بر آتش سوزان که هست

چشم چون بردارم از رخسار آتشناک یار؟

وقت شمعی خوش که می استد به چشم اشکبار

نیست از بی جرأتی صائب مرا دوری ز شمع