مکن ز ساده دلی خرج چشم بد خود را

نمی توان نفس از دار و گیر عقل کشید

کسی که بر سخن اهل حق نهد انگشت

مقام زنده دلان نیست خاکدان جهان

ز حمل بار امانت به تنگ می آیید

ز قید نفس، ترا عقل می کند آزاد

کجا ز بوته دوزخ خلاص خواهد یافت؟

مشو ز گرد کسادی غمین که از ساحل

مکن شتاب که جان می برد به صبر برون

اگر چه عشق مجازی بود نمکچش عشق

ز حرف نیک و بد خلق هر که شد خاموش

حسد به اهل حسد کار می کند صائب