خمار می نکند زرد ارغوان ترا

ز نوشخند تو دلها شده است تنگ شکر

چه حاجت است که شمشیر بر کمر بندی؟

ز خاکبوس تو من سرفراز چون گردم؟

به جز اشاره که با ابروی تو گستاخ است

به حاصل دو جهان سر فرو نمی آرد

ز خون بیگنهان برده است گیرایی

به خون زخم ز آب حیات تشنه ترم

به هر که می نگرم محو بی نشانی توست

ز جلوه تو مرا رفته دست و دل از کار

به حرف سخت مرا ناامید نتوان کرد

نهال قد ترا تا چها بود در سر

نظر ز صائب آتش زبان دریغ مدار