اگر به بندگی ارشاد می کنیم ترا

تو با شکستگی پا قدم به راه گذار

به دامنی که درین راه بر کمر بندی

بشو به خون ز دل اندیشه رهایی را

درین محیط، چو قصر حباب اگر صد بار

به تیغ غمزه دلت را کنیم اگر صد چاک

ترا به جنت دربسته می شویم دلیل

ز شکر و شکوه مزن دم تو چون تنک ظرفان

ز مرگ تلخ به ما بدگمان مشو زنهار

فرامشی ز فراموشی تو می خیزد

اگر تو چشم بپوشی ز شاهدان مجاز

اگر ز کوه غم ما گران نسازی روی

چو ماهیان مشو از یاد کرد ما غافل

اگر تو برگ علایق ز خود بیفشانی

نوازشی است زبان را، نه از فراموشی است

ندیده ایم به این لطف آدمی، چه عجب

مساز رو ترش از گوشمال ما صائب