باده گلگون نمی آید به کار عاشقان

شعله نتواند لباس رنگ را تغییر داد

خانه تن را به خاک تیره یکسان کرده اند

مردم کوته نظر در انتظار محشرند

کوه طورست آن که می آید ز هر پرتو به رقص

صبح محشر را نمکدان در گریبان بشکند

در دل هر نقطه داغی سواد اعظمی است

ساده از کوه گرانجانی بود صحرای عشق

هر که خود را باخت اینجا می زند نقش مراد

در سراپای وجودم ذره ای بی عشق نیست

آفتاب از دیده شبنم نمی پوشد عذار

نیش الماس حوادث با کمال سرکشی

خار صحرای ادب را دست دامنگیر نیست

دامن برق تجلی خار نتواند گرفت

خاک بیدردان به شمع دیگران دارد نظر

هر که می داند شمار داغهای خویش را