می شود از دم زدن خراب وجودم

گردش چشمی است دور زندگی من

هیچ نبسته است در طلسم حیاتم

ذره من زندگی ز خویش ندارد

حاصل من نیست غیر تهمت هستی

همچو حبابم که در طلسم تعین

جلوه دو دست در نظر نفسم را

حاصل من نیست جز خیال پریشان

نیست به جز تار و پود آه ندامت

موج سرابم کز این بساط ندارد

همچو هلال است یک اشاره ابرو

عمر شکر خنده ام چو گل دو سه روزست

خانه جدا می کنم ز ساده دلیها

ز آتش و خاک است و باد و آب سرشتم

کاش در آنجا ز من حساب نگیرند

سوخت دلم را سپهر صائب و نگذاشت