از باد دستی خود ما میکشان خرابیم

با محتسب به جنگیم از زاهدان به تنگیم

آنجا که میکشانند چون ابر تر زبانیم

در گوش عشقبازان چون مژده وصالیم

با خاص و عام یکرنگ از مشرب رساییم

آنجا که داغ بیدرد گل کرد، پنبه زاریم

آنجا که گل شکفته است شبنم طراز اشکیم

چون می به مجلس آید از ما ادب مجویید

در پله نظرها هرگز گران نگردیم

زلف معنبری نیست زان روی بی دماغیم

بر تیغ حدت طبع در جمع موشکافان

از مشرق بناگوش خندید صبح پیری

یک ره به گوشه چشم در زی پا نظر کن

تا اقتدا نمودیم بر فطرت ظفرخان