هر چند ز پیراهن بحرست کلاهم

در پرده بخت است نهان روشنی من

افتاده تر از قطره سنجیده اشکم

هر تار من از نور یقین مد نگاهی است

چشم کرم از ابر ترشروی ندارم

چون برق سبکسیر، شود بال و پر من

غافل که فزون می شود آب گهر من

چندان که درین بادیه چون چشم پریدم

چون سرو به یک مصرع موزون که رساندم

از منت خشک چمن آرا جگرم سوخت

از بس که عنانداری اندیشه نکردم

زان روز که صائب شدم آشفته آن زلف