از موج اشک، کام نهنگ است مسکنم

پرواز من به شهپر سنگ ملامت است

سیل فنا مرا نتواند ز ریشه کند

نخل صنوبرم که درین باغ دلفریب

چون عنبرست خامی من به ز پختگی

پروای باد صبح ندارد چراغ من

در خواب ناز بود نسیم سحرگهی

با این برهنگی که مرا نیست رشته ای

از بس که در نیام خموشی نهفته ماند

چون بوی گل که می شود افزون ز برگ خویش

از میوه بهشت مرا بی نیاز کرد

آن گلشن همیشه بهارم که ره نیافت

از شش جهت اگر چه گرفتند راه من

کو سیل اشک تا برد از جای خود مرا؟

گردید کوه طاقت من پایدارتر

دارد زبان به دشمن من تیغ من یکی

در طینت ملایم من نیست سرکشی

صائب تلاش گلشن فردوس می کنم