در کوی یار، سیر چو مهتاب می زدم

جولانگه خیال ترا آب می زدم

هر لحظه نیشتر به رگ خواب می زدم

تا صبح بی پیاله می ناب می زدم

از اشتیاق گوهر نایاب می زدم

بر یاد شمع سینه به مهتاب می زدم

آبی به روی بخت گرانخواب می زدم

تا صبحدم به سینه محراب می زدم

چندان که سیر و دور چو گرداب می زدم

فال مراد دیدن احباب می زدم

دامن به آتش دل بیتاب می زدم