چشم دلم ستاره فشان بود صبحدم

می زد دم از بهشت برین کنج خلوتم

دل دامن از غبار عناصر فشانده بود

اشکم ز رازهای نهان پرده می گشود

زلف امید داعیه سرکشی نداشت

معمور گشته بود دماغم ز بوی یار

شاخ گلی که دیده شبنم ندیده بود

از خون دیده ام شفقی بود روی چرخ

دل در برم چو برگ خزان دیده می تپید

نوری که پرده سوز نظر بود در نقاب

تسبیحم از کشاکش غیرت گسسته بود

عیسی گرفته بود ز لب مهر خامشی

در انتظار جلوه خورشید، شبنمم

می گشت هر سخن که به گرد زبان کلک

صائب خدا نصیب همه دوستان کند