چون زلف دست بر کمر یار یافتم

چون شبنم به چهره گل جای می دهند

آخر چو شبنم از اثر صاف طینتی

آن دولتی که بال هما صفحه ای ازوست

میراب زندگی ز حیات ابد نیافت

طاق پل مجاز، اساس حقیقت است

از عشق ره به مرتبه حسن برده ام

تا چشم همچو غنچه گشودم ز یکدگر