از دست رفت دامن یاری که داشتم

برق فنا کجاست که از مشت خار من

غایب شد از نظر به نفس راست کردنی

برخاک ریخت ناشده شیرین ازو لبی

در زنگ غوطه زد ز تریهای روزگار

صد گلشن خلیل در آتش نهفته داشت

از چشم شور خلق میان محیط شد

از شورش زمانه مرا داشت بیخبر

داغم که صرف سوخته جانی نگشت و مرد

چون آسیا به باد فنا داد هستیم

بی آب کرد گوهر دریا دل مرا

شد شسته از نظاره آن لعل آبدار

صائب فدای جلوه آن شهسوار شد