هرگز نشد به حرف غرض آشنا لبم

هر چند چو صدف ز گهر سینه ام پرست

آه مرا به رشته گوهر غلط کنند

منت خدای را که یکی بود حرف من

تبخاله ها به ناله درآیند چون جرس

چون گل مگر ز زخم سراپا دهن شوم

چون اهل دل گشاد من از حرف حق بود

دایم ز گریه گر چه مرا چشم و دل پرست

از بس ز لب گشودن بیجا گزیده شد

این چاشنی که قسمت من شد زخامشی

رنگ شکسته کم ز زبان شکسته نیست

گر خون شود ز تنگدلیها، نمی برد

جان می دهد ترانه من اهل عشق را