چو گل به ظاهر اگر خنده در دهان داریم

جگر شکاف محیط است چون عصای کلیم

شکسته رنگی ما نامه ای است واکرده

همان به بال و پر خود چو تیر می لرزیم

بری ز پرورش ما نخورد در همه عمر

اگر چه بی ثمر افتاده ایم خوش وقتیم

ز اعتبارشود بیش خاکساری ما

ازان جو شمع ز ما روشن است محفلها

عجب که محو شود یاد ما ز خاطرها

فغان ز داغ غریبی برشته تر گردد

سگ در تو ز رزق هماست مستغنی

همین ز گرد یتیمی است چون گهر صائب