ز میوه گر چه درین بوستان سبکباریم

زمین مرده شد از نوبهار زنده و ما

هزار پرده دل ما ز شب سیاهترست

مکن چو ذره ز وجد و سماع ما را منع

به چشم اگر چه به نقش و نگار مشغولیم

جهان ز قیمت ما مفلس است و بی بصران

اگر چه طوطی ما سبز کرده سخن است

چو ابر بر رخ ما تیغ می کشند از برق

ز آب گوهر ما تر شود گلوی جهان

همان ز سنگدلی در شکست ما کوشند

اگر چه شهپر پرواز ماست لاله و گل

به قاف عزلت ازان رفته ایم چون عنقا

چه نعمتی است که زاغ و زغن نمی دانند

کمند همت ما چین به خود نمی گیرد

توقع کرم از سفله داشتن کفرست

ازان ترانه ما هوش می برد صائب