سزای من که به بیگانه آشنا شده ام

به سهو از گره روزگار وا شده ام

خدنگ راست روم از هدف خطا شده ام

ز خار نیست غمم تا برهنه پا شده ام

که بار خاطر این هفت آسیا شده ام

ز چشم سرمه فریب تو تا جدا شده ام

ز فقر نیست که قانع به بوریا شده ام

ز بیم خوی تو چون غنچه بی صدا شده ام

چو پشت آینه زان روی بی صفا شده ام

همین بس است که با طرز آشنا شده ام