به حرف پوچ مرا عمر شد تباه تمام

فریفت طبع شریف مرا جهان خسیس

ز من چو دیده قربانیان حساب مجو

چه نسبت است به مجنون ساده لوح مرا

اگر چو مشمع خموشم به روز معذورم

ز اهل فقر مرا می رسد کله داری

نمی توان ز نشان پی بی نشان بردن

چو سود ازین که چو یوسف عزیز خواهم شد

کجاست نیستی جاودان، که بیزارم

لباس پرده عیب است بی کمالان را

ز آفتاب چه تقصیر، کم عیاری ماست

گواه خام چه سازد به دعوی ناقص

که می تواند بر حرف من نهاد انگشت

خوشا کسی که درین انجمن کند صائب