گذشت عمر سبکرو به خورد و خواب تمام

چه حاصل است ز قرب گهر چو رشته مرا

چو ماه نو به تمامی به هم شکن خود را

چه حاجت است به تسبیح سال، عمر مرا

نگشته است چنان روی ما سیه ز گناه

تمامی دل عاشق به درد و داغ بود

به چشم روشن خود پای میهمان جاده

مده غبار به خاطر ز خط مشکین راه

در آن چمن که تو از رخ نقاب برداری

مگر نسیم به گلزار بوی زلف تو برد

کسی نظر ز سراپای او کجا فکند

صفای آن لب میگون ز خط سبز افزود

ز ابر رحمت عشق است آبداری حسن

ز باده تا عرق آلود گشت چهره یار

دگر چه چاره کنم تا تو بی حجاب شوی

به چشم هر که چو مجنون شود بیابان گرد

زبان کلک تو صائب همیشه گویا باد!