هر چه احسان تو داده است به ما آن داریم

می رسد واجبی ما ز نهانخانه غیب

چشم رغبت نگشاییم به سی پاره ماه

تیرباران حوادث قفس ما نشود

خس بازیچه دریا، دل هشیاران است

گر قفس ز آهن و فولاد بود می شکنیم

دست در دامن ما زن که چو سیلاب بهار

داغ عشق تو ز اندازه ما افزون است

دست کوتاه ز دامان گل و پا در گل

خیمه در مصر چو پیراهن یوسف زده ایم

زنگیان دشمن آیینه بی زنگارند

رزق دست و دهن ما ز سر خوان فلک

گر چه از تنگدلانیم به ظاهر صائب

روزی ما نبود غیر دل ما صائب

صائب این آن غزل عارف روم است که گفت