گر چه از طول امل پا به سلاسل داریم

پای ما بر سر گنج و ز پریشان نظری

نیست چون ریگ روان در دل ما فکرمقام

به چه جرأت نفس تند برآریم از دل

به فرو رفتن ازین بحر توان شد به کنار

می زند موج پریزاد ز حق عالم و ما

زان همه تخم امیدی که فشاندیم به خاک

چون صدف لب چه گشاییم به نیسان صائب