نعمتی بود که از هستی خود سیر شدیم

غنچه بودیم درین باغ که دلگیر شدیم

با قد همچو کمان همسفر تیر شدیم

اینقدر بود که تسلیم به تقدیر شدیم

که گرفتار به آب و گل تعمیر شدیم

دامن صبح گرفتیم طباشیر شدیم

شد جهان پیر همان روز که ما پیر شدیم

راضی از سلسله زلف به زنجیر شدیم

کزدم گرم چو خورشید جهانگیر شدیم

آخر از زخم زبان در دهن شیر شدیم

تا سزاوار به یک حلقه زنجیر شدیم

ما که شایسته عفو از ره تقصیر شدیم

محو یک چهره چو آیینه تصویر شدیم

منت ما بود درین بادیه نخجیر شدیم

آنقدر سعی نمودیم که اکسیر شدیم

ما که در صبحدم آماده شبگیر شدیم

که به دریوزه به صد خانه پی شیر شدیم