کوه را کشتی طوفان زده سازد جوشم

سخن تلخ می تلخ بود در گوشم

نیست چون باده نارس دو سه روزی جوشم

تا سبو دست نوازش نکشد بر دوشم

می گلرنگ چه باشد که رباید هوشم

به زر قلب اگر یوسف خود بفروشم

دایم از شرم چو محراب تهی آغوشم

اگر چه نه دایره شد شان عسل از نوشم

نتوان کرد به کام دو جهان خاموشم

من که از باده گلرنگ فزاید هوشم