من که از داغ جنون ساغر سرشار باشم

روی در دامن صحرای جنون می آرم

مردمی مردمک چشم جهان بین من است

چشمم از نیش مکافات ز بس ترسیده است

کاوش سینه ز صد کار برآورد مرا

از قماش سخنم صبح بناگوش ترست

من که از خرقه ناموس برون آمده ام

به تغافل جگر خصم زبون می سوزم

نیست در روی زمین گوشه امنی صائب