ز پند ناصحان بی نمک پرشور شد گوشم

شنیدم پوچ چندان زین سبک مغزان بی حاصل

من و هنگامه بیهوده گفتاران معاذالله

بود صد پرده افزون از دهان مار در تلخی

ز پیغامی که آورد از لب شیرین او قاصد

نمی دانم چها گفت آن بهشتی رو، همین دانم

سرم روشن به چشم خلق چون فانوس می آید

ز آواز پر جبریل بر هم می خورد و قتم

ز گفت و گوی تلخ ناصحان بیدار چون گردم

سبک تا پنبه غفلت برون آوردم از مغزش

شنیدم از شکست آرزو در سینه آوازی

نمی دانم چه خواهد کرد با من ناله بلبل

کف افسوس بود از بحر چون ساحل نصیب من

شمارم خنده مینای می را نوحه ماتم

به حرفی از لب میگون خود بشکن خمارم را

نگردد تلخ از شور قیامت خواب شیرینم

نمی دانم چه خواهد بادل مجروح من کردن

مرا چون غنچه از بی همدمیها بود دلتنگی

مشو از حرف عشق ای خامه آتش زبان خامش

دی خالی ز غیبت در حضورم می توان کردن

ز تلقین دم افسرده دلمردگان صائب