نمی دانم چه می گوید نسیم صبح در گوشم

که بر می داشت از جا سقف این میخانه را جوشم

که گوهر می شود سیماب اگر ریزند در گوشم

ز لطف ساقیان سجاده تزویر بر دوشم

دگر نامد بهم چون قبله از خمیازه آغوشم

که نتواند عنان خود گرفتن محمل هوشم

که تا فردای محشر من خراب صحبت دوشم

که من در جوهر خود همچو آب تیغ خس پوشم

که شد نومید صبح محشر از بیداری هوشم

که نتواند به کام هر دو عالم کرد خاموشم