که آید در نظرها خشک چون محراب آغوشم

به ظاهر چون لب تیغ از شکایت گر چه خاموشم

نه آن دریای پر شورم که بتوان کرد خس پوشم

که جای سیلی اخوان بود نیل بنا گوشم

من آن بحرم که گوهر در صدف شد آب از جوشم

که گر خاکم سبو گردد نمی گیرند بر دوشم

نه آن شمعم که بتوان داشت پنهان زیر سر پوشم