همان از شرم دوراندیش در بیت الحزن باشم

اگر چون بوی گل با باد در یک پیرهن باشم

چرا چون شانه در قید سر زلف سخن باشم

اگر نه از دل بیدار شمع این لگن باشم

نمی خواهم که با پروانه در یک انجمن باشم

که می میرم اگر یک لحظه بی درد سخن باشم

دو روزی همچو شبنم خوش نشین هر چمن باشم

از آن بهتر که چون گل بر کف دست وطن باشم

چرا چون بوی گل پروانه هر انجمن باشم

مرا بگذار صائب تا به حال خویشتن باشم