چند چون اخگر نفس در زیر خاکستر زنیم

از بساط خاک برچینیم بزم عیش را

بزم گل بازی فرو چینیم در گلزار قدس

در بساط آفرینش هر چه درد و داغ هست

راه امن بیخودی را کاروان در کار نیست

خار و خاشاک وجود خویش را چون گردبار

نیست پروای سیاهی برق عالمسوز را

گرد هستی را فرو شوییم از رخسار روح

بستر از خون بالش از شمشیر مردان کرده اند

بیقراری بادبان کشتی وامانده است

مجمر گردون ندارد عرصه جولان ما

نه دماغ انجمن نه برگ خلوت مانده است

این جواب آن که می گوید حکیم غزنوی