گرد باد دامن صحرای بی سامانیم

چون فلاخن سنگ باشد شهپر پرواز من

گر چه چیزی در بساطم نیست غیر از درد و داغ

راز پنهانی که دارم در دل روشن چو آب

کرده ام آب حیات خود سبیل تیغها

گر چه اینجا تیره بختی پرده حالم شده است

می توان گوی سعادت یافت از اقبال من

خون خود را می خورم چون زخم از جوش مگس

هر کجا باشم بغیر از گوشه دل در جهان

برنمی دارم عمارت جغد وحشت دیده ام

در غریبی می توان گل چید از افکار من

در چنین وقتی که می باید گزیدن دست و لب

دامنم پاک است چون صبح از غبار آرزو

حسن اگر بر پیچ و تاب خط چنین خواهد فزود

می کند بی برگی از آفت سپرداری مرا

بر سر گنج است پای من چو دیوار یتیم