دلو خود خالی برون از چاه کنعان می کشیم

ما به جای سفره خجلت پیش مهمان می کشیم

آنچه ما از تنگی صحرای امکان می کشیم

از رعونت ما همان بر خاک دامان می کشیم

چون غمی رو می دهد سر در گریبان می کشیم

بر سواد آفرینش خط بطلان می کشیم

آنچه از دست نوازش ما ضعیفان می کشیم

جام پر خون را به سر با روی خندان می کشیم