بر لب خود خاک می مالیم و شکر می خوریم

زهر اگر در جام ما ریزند شکر می خوریم

با تو چون بر می خوریم از زندگی برمی خوریم

سیلی دریا ز خلق خوش چو عنبر می خوریم

ما که گرد کاروان را همچو شکر می خوریم

بی گزند دیده بد آب کوثر می خوریم

کاسه خونی که ما از دست دلبر می خوریم

گاهی از بی دست و پایی گر سکندر می خوریم

ما زخامی همچنان گرمای محشر می خوریم

زیر خاکستر دل خود همچو اخگر می خوریم

چون قلم چندان که زخم تیغ بر سر می خوریم

همچو نخل پر ثمر سنگی که بر سر می خوریم

آب شیرین چون صدف از جام گوهر می خوریم