جسم خاکی را زغفلت چند معماری کنم

قامت خم گشته را نتوان به حکمت راست کرد

شد زپیری ناتوان هر عضوی از اعضای من

ساده لوحی بین که می خواهم به دست رعشه دار

آفتاب تیغ زن اینجا سپر انداخته است

در دبستان جهان تا چند با موی سفید

از درو دیوار این غمخانه می بارد ملال

هست در خرمن مرامور و ملخ از دانه بیش

چون ز غفلت صرف مستی شد مرا سر جوش عمر

من که نیش پشه ای در خاک و خونم می کشد

چون ز طوف کعبه مقصود گردم کامیاب

من که می دانم عزیزی می دهد خواری ثمر

من که نتوانم گلیم خود بر آوردن ز آب

می کند سیل حوادث کوه را صائب ز جا