جذبه ای کوتا سر از زندان تن بیرون کنم

من که بر سر خاک می ریزم به دست دیگران

رهنمایی می کنم مرغان فارغبال را

تیره نتوان کرد آب زندگانی را به خاک

نسبتی در خاکساری نیست با مجنون مرا

من که پر در لامکان بی نیازی می زنم

آب در چشم غزال از آه گرم من نماند

غیرت همکار بنددست و پای جرات است

صائب از شرم سبکباری گذارد پا به کوه