این گره را باز از پیشانی هامون کنم

حلقه ای هر لحظه بر زنجیر خود افزون کنم

بر خمار سنگ طفلان صبر یارب چون کنم

خارخار عشق را از سینه چون بیرون کنم

تربیت این شعله را از دامن هامون کنم

من که خم را از ادب تعظیم افلاطون کنم

خامه ها را بی شق از شیرینی مضمون کنم

حاش الله شکوه از ناسازی گردون کنم

آه اگر آیینه دل از بغل بیرون کنم

ورنه من هم می توانم مصرعی موزون کنم

من که خونها می خورم تا ساغری پر خون کنم