خط نمی سازد طراوت زان سمن رخسار کم

شمع را از پرده شب گشت رعنایی فزون

منقطع گردید آب خوشدلی از جویبار

عالم روشن به چشم من سیاه از توبه شد

از علایق بیشتر کلفت گرانباران کشند

ظلمت است از زندگانی قسمت پای چراغ

می شود از تنگدستی نفس کجرو مستقیم

نیست از زخم زبان روشن ضمیران را گریز

ظاهر آرایی است کز تعمیر باطن غافل است

از صلاح ظاهری بسیار کس گمره شدند

سایه دست نوازش بر سر آزادگان

حسن او در روزگار خط به حال خویش ماند